Beleidsmakers zullen toepassingen voor digitale mobiliteits en het bezorgen van goederen op dezelfde manier beschouwen als OV-dienstverlening en de aankoop van basisgoederen: essentieel. De kosten-batenanalyse van particuliere ondernemingen zal altijd zelf beoordelen of investeren in toegankelijkheid en inclusiviteit een “onevenredige last” is, waardoor personen met enige beperking, die maar liefst 24% van de totale bevolking vertegenwoordigen, worden gemarginaliseerd.

Om de relevantie van de Universal Design (UD)-benadering te vergroten:

• Uitgebreide regelgevende kaders – zoals voorgesteld in (D1.4, 2021) kunnen minimumeisen stellen voor toegankelijkheid en inclusie en ook exploitanten belonen die net dat stapje verder gaan om hun diensten voor kwetsbare mensen te verbeteren.
• Introduceer een stimuleringsregeling en eventueel subsidies ter ondersteuning van de ontwikkeling en demonstratie van universeel ontworpen diensten en toepassingen. Maak de voordelen van UD zichtbaar, test de lokale haalbaarheid van de aanpak en werk de UD-aanbevelingen regelmatig bij.
• Neem UD-principes op als minimumvereisten voor openbare aanbestedingen en goedkeuring van nieuwe mobiliteitsdiensten.
• Bevorder UD-principes in lokale plannen voor duurzame stedelijke mobiliteit (SUMP) en regionale en nationale vervoersplannen als overkoepelende planningsprincipes en definieer belangrijke prestatie-indicatoren die worden gecontroleerd.
• Benoem een Universal Design Officer op lokaal, regionaal of nationaal niveau die toezicht kan houden op de toepassing van UD-principes bij de planning, het ontwerp en de autorisatie van digitale mobiliteitsdiensten.
• Creëer een keurmerk ‘inclusieve en toegankelijke dienst’ dat kan worden afgegeven als een dienst voldoet aan de UD-principes in digitale mobiliteit.
• Introduceer UD in het curriculum van de opleiding van transport- en stadsbestuurders.